“Η Νάπολη (Naples) μπορεί να σε μαγέψει ή να σε αφήσει απλά απαθή σε ότι δεις και ακούσεις.”
Όχι δεν είναι μότο ούτε αλήθεια, είναι μια σκέψη μου από τότε έως και σήμερα.
Ψάχνω πως ακριβώς να ξεκινήσω το κείμενο, και αυτό γιατί αυτό το ταξίδι έγινε 2 χρόνια πριν ξεκινώντας από την Ρώμη (όπου θα ήταν και η επιστροφή του ταξιδιού) με προορισμό τη Νάπολη και μια στάση στην ιστορική Πομπηία (θα μιλήσουμε σε άλλο κείμενο για αυτό). Από την Αθήνα πετάξαμε με την #ryanair έως τη Ρώμη και από εκεί χρησιμοποιήσαμε τον κεντρικό σταθμό τρένων. Είχαμε ήδη βγάλει εισιτήρια από την #Trenitalia με τερματικό σταθμό στην Νάπολη.
Βέβαια τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά και αυτό γιατί το τρένο μας άφησε στα μισά με αποτέλεσμα να περιμένουμε σχεδόν 2 ώρες. Δυστυχώς δεν υπήρχε μεταφραστής ούτε κάποιος να ξέρει αγγλικά από το προσωπικό του τρένου για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι συμβαίνει και τι πρέπει να κάνουμε, πέρα από κάποιους τουρίστες ή ντόπιους.
Μπορεί να ήρθε νέο τρένο, μπορεί να μην πήγαμε στον προορισμό που θέλαμε (για κάποιο λόγο βρεθήκαμε στην Caserta όπου δεν έπρεπε) σίγουρα όμως ζήσαμε ακόμα μια καθυστέρηση από τον τερματικό έως εκεί που θέλαμε. Δεν ξέρω αν ήταν οιωνός, σύμπτωση ή κάποιος έπαιζε μαζί μας. Σίγουρα όμως ταξιδεύαμε ήδη πολλές ώρες για να μπορέσουμε να ευχαριστηθούμε έστω αυτήν την μαγευτική και καταπράσινη διαδρομή.
Η αλήθεια είναι πως όπου και να βρεθείς, όπου και να ταξιδέψεις, οι διαφορές των πολιτισμών, των ανθρώπων, της κάστας, θα είναι εμφανείς στα μάτια σου. Προσωπικά μου ήταν δύσκολο να νιώσω ανέμελη τουρίστρια, όταν από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Νάπολη, το λιμάνι ακόμα και μέχρι τα μέσα του κέντρου συναντάς φτωχές γειτονιές. Είναι πραγματικά σαν να υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή όπου από την μία θα κοιτάς μπακάλικα με τιμές ευκαιρίας και από την άλλη πλευρά ένα ακριβό εστιατόριο με θέα κάποιον καθεδρικό ναό.
Έχεις αυτήν την ανατριχίλα όμως που πέρασε ο χρόνος και από την μια το κατανοείς και θέλεις να τρέξεις στα στενά και να δοκιμάσεις παγωτό και από την άλλη θέλεις απλά να καβαλήσεις την κορυφή και να κοιτάς από ψηλά μη κάνοντας τίποτα άλλο.
Η ομορφιά της σίγουρα υπάρχει παντού, όπου και αν στρέψεις το κεφάλι σου, ειδικά όταν θελήσεις να ανέβεις στο υψηλότερο κομμάτι της πόλης και να ξεναγηθείς στις κατακόμβες. Κάνε μια βόλτα στους δρόμους της, κατέβα έως το λιμάνι, μετακινήσου με τα μέσα μεταφοράς και δοκίμασε ντόπια φαγητά.
Αν βαρεθείς το κέντρο, μπορείς να πάρεις το τοπικό τρένο και να κάνεις μια βόλτα στα χωριά, να πάρεις το υπεραστικό λεωφορείο και να κατευθυνθείς παραθαλάσσια προς το Positano (αν δεν αντέχει η τσέπη σου μην κάνεις και πολλά ανοίγματα, γιατί θεωρείται ένα από τα καλύτερα θέρετρα της Ιταλίας) όπου και μπορείς να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα…
Χρώματα πολλά, αρώματα σίγουρα μεσογειακά και άνθρωποι κάθε κατηγορίας για να χαζέψεις. Αυτό όμως δεν είναι το μόνο για να σε κρατήσει, όσο η χρωματιστή αρχιτεκτονική μέσα στην παλιά πόλη, που θα σε κάνει να διακρίνεις αυτά τα μικρά σημάδια του χρόνου και του τόπου. Μην απορήσεις αν δεις καλάθια να κατεβαίνουν από μικρά μπαλκόνια ή παράθυρα, όχι δεν είναι το μάνα εξ ουρανού, αλλά ένα self service λίγο αλλιώτικο από το δικό μας.
Κανόνισε ένα ταξίδι, ζήσε, έτσι για την ιστορία, την δική σου περιπέτεια, γιατί μην ξεχνάς πως κάθε μέρα, κάθε σημείο του ορίζοντα, είναι ένα κομμάτι που σε περιμένει.
Θα δεις πολλά, θα νιώσεις συναισθήματα και σίγουρα θα γυρίσεις με εμπειρίες.
