Σίγουρα έχετε ταξιδέψει έως τον Πόρο, τι είναι αυτό που μάθατε και είδατε όμως;
Μικρές ιστορικές πληροφορίες:
Ο Πόρος (γνωστό και από την αρχαιότητα ως Καλαυρία -σιγά μην το ήξερες, εδώ και εγώ το googlαρα) είναι νησί του Σαρωνικού κόλπου.
Στην ουσία αποτελείται από δύο νησιά, την Σφαιρία και την Καλαυρία, τα οποία χωρίζει ένα πολύ μικρό κανάλι θάλασσας αμέσως μετά τον Ναύσταθμο (Προγυμναστήριο), κατά την είσοδο του νησιού.
Ήξερες ότι:
Η Καλαυρία είναι το αρχαιότερο νησί που ανεδύθη μετά τον κατακλυσμό. Η Σφαιρία είναι ηφαιστειογενούς προελεύσεως και ανεδύθη από έκρηξη του ηφαιστείου των Μεθάνων, η δε πόλη του Πόρου είναι κτισμένη ακριβώς επάνω σε έναν μικρό θολωτό κρατήρα. Για αυτό και είναι ημμιστρόγγυλο σαν κουλουράκι Θεσσαλονίκης.
Το ιστορικό ρολόϊ, -όπου σχεδόν όλοι φωτογραφίζουν- δωρεά του έμπορου και βουλευτή Ιωάννη Παπαδόπουλου, ψηλά στο λόφο της Σφαιρίας, αποτελεί σήμα κατατεθέν του νησιού. Στο νοτιοανατολικό μέρος της Καλαυρίας, βρίσκεται η ιστορική Μονή Καλαυρίας, ή Μονή Ζωοδόχου Πηγής Πόρου, που κτίσθηκε το 1713. Αγγίζει το τέλος του νησιού, καθώς είτε οδικώς είτε με τα πόδια, το αποτέλεσμα θα είναι η επιστροφή από τον ίδιο δρόμο. Παρόλα αυτά, μπορείτε να ξεκουραστείτε και να δροσίσετε τα ποδαράκια σας στην ακρογιαλιά.
Αν είστε λάτρης των αρχαίων και ψάχνετε αφορμές για ανακάλυψη, τότε θα σας στεναχωρήσω, γιατί ναι μεν στην κορυφή του λόφου, υπάρχει ναός αφιερωμένος στον Ποσειδώνα, αλλά το μόνο που θα δεις, είναι αρκετές ρίζες από ελιές και ερείπια ενός ναού (προσωπικά ψάχναμε ώρα να δούμε ναό και ναό δεν βλέπαμε). Τουλάχιστον θα λες ότι πήγες.
Μέσα σε όλα, φήμες λένε, πως το 322 π.Χ., o μεγάλος ρήτορας Δημοσθένης, δηλητηριάστηκε με κώνειο, αφού διέφυγε την σύλληψη από τον κυβερνήτη της Μακεδονίας Αντίπατρο. (Ότι και να πεις λίγο είναι..)
Τα βασικά:
poros
Στον Πόρο μπορείς να πας με δυο τρόπους, είτε μέσω θαλάσσης (καράβι ή δελφίνι), είτε οδικώς μέσω Επιδαύρου και Γαλατά (κάτι που ισχύει και για τα Μέθανα). Η διαδρομή δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη, αν και οι στροφές στην Επίδαυρο μπορεί να σας φέρουν μιαν αναγούλα. Με καλή παρέα και λίγα διόδια (αν πάρεις την παλιά Εθνική), μπορείς να φτάσεις στο νησί κοντά σε 2,5 ώρες, έως τον Γαλατά. Από εκεί ένα φέρυ θα σε μεταφέρει (κάναμε και ρίμα) σε 5’ στο νησί. Μέσω θαλάσσης, κάνεις σχεδόν την ίδια ώρα, εκτός και αν πάρεις το δελφίνι, που κάνει μια ώρα και κάτι.
Όσες φορές και να έχω πάει, χειμώνα ή καλοκαίρι, πάντα θα επισκέπτομαι την παραλία του Ρωσικού Ναυστάθμου, που είμαι σίγουρη πως λίγοι εκτιμάτε. Βρίσκεται στην άλλη πλευρά του νησιού, μια παραλία λίγο μετά το Λιμανάκι της Αγάπης. Αν και το πρόλαβα με τα χαλάσματα του Ρωσικού και με μια προβλήτα και έλεγα σε όλους πως πρέπει όπως και δήποτε να επισκεφθούν το σημείο, φέτος με λύπη είδα, μια εξαφανισμένη προβλήτα και έναν κολπίσκο να έχει χάσει την ομορφιά του. Παρόλα αυτά μπορείτε να πάτε, ειδικά το καλοκαίρι, όπου έχει beach bar και μπορείτε να κάνετε ελεύθερη κατασκήνωση (μην το πεις ούτε του παπά). Συνδυάζει θάλασσα και βουνό, όπως και κάθε παραλία ή μέρος του νησιού.
Ασκέλι, Δασκαλιό, μέσα στην πόλη, ότι και να διαλέξετε βρίσκεται μέσα στα πόδια σας και αυτό γιατί το νησί περπατιέται, μέσα σε 2, περίπου, ώρες. Αν δεν κάνω λάθος, υπάρχει αστικό λεωφορείο, που σε μεταφέρει με ευκολία ειδικά το καλοκαίρι.
Πλούσια νυχτερινή ζωή δεν έχει σε αντίθεση με την ημερήσια με τα θαλάσσια σπορ.
Έχει όμως πολλά γατιά, που φαντάζομαι πως δεν είναι όλα εκ γενετής αδεσποτάκια, αλλά κακής μοίρας αφεντικών. Όπως και να ‘χει, είναι θρευταράκια και κοινωνικά. Χαρίστε τους ένα χάδι (ή και μια κονσέρβα, ακόμα καλύτερα) και θα σου ανταποδώσουν πατούσια εναέρια και τριψίματα της γούνας στα πόδια σου.
Οικονομικό, φιλικό και πολύ κοντά στην Αθήνα.
Και μην ξεχνάς: Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά, σε θάλασσες και ακτές.
