Πόσο να αντέξει ένας κάστορας μακριά από την φύση και αυτά που αγαπά; Πιστέψτε με τον κρατούσα με νύχια και με δόντια όλο αυτό το διάστημα της καραντίνας, που δεν ήταν διόλου εύκολο. Οι μήνες πέρασαν και άρχισε να μαραζώνει από καημό. Ώσπου μια μέρα με κοίταξε με πόνο στα μάτια & πήρα την απόφαση να τον πάω ένα σύντομο ταξίδι στην Εύβοια, για camping.
Αυτό το άρθρο ενδέχεται να σας κάνει να ταξιδέψετε. Ακολουθούν σκληρές εικόνες. Προσοχή σε όσους έχουν το σύνδρομο του φευγιού και του ταξιδιώτη!
Το ταξίδι μας ξεκίνησε Παρασκευή απόγευμα, από Αθήνα με προορισμό τις Ροβιές, όπου και είχαμε κλείσει για camping. Η διαδρομή διαρκεί 3 ώρες μέσω Χαλκίδας. Μπορείτε να πάρετε και το φέρυ, αρκεί να προλάβετε το τελευταίο δρομολόγιο. Γιατί όμως να μην χαρείτε τη διαδρομή;
Το camping βρίσκεται λίγο μετά το χωριό Ροβιές και το πετύχαμε κυριολεκτικά στην έναρξη του. Η θέση μας ήταν κάτω από φυλλωσιές και με θέα τη θάλασσα. Αυτό σημαίνει πως η σκηνή μας είχε ανοιχτό παράθυρο, έτσι ώστε να έχουμε αυτό το υπέροχο ξημέρωμα. Μπορεί το πρώτο πρωινό να ήταν ελαφρώς συννεφιασμένο (αν υποθέσεις πως από τις 6 το πρωί έως τις 9 είχα ακριβώς την ίδια εικόνα), κάτι όμως που άλλαξε αργότερα και κυριολεκτικά λιώσαμε στην παραλία (μην ανησυχείτε, όλοι βάλαμε αντιηλιακό!).
Και επειδή προφανώς δεν μπορείς να μείνεις σε ένα μέρος, πήραμε το αυτοκίνητο (με την παρέα) και πήγαμε στη Λίμνη Εύβοιας. Δεν έχω ξανασυναντήσει τόσο υπέροχο ηλιοβασίλεμα (οκ, πέρα από την Κρήτη), κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ γιατί θεωρούν καλύτερο αυτό της Σαντορίνης…
Ο μόλος με τα μαγαζιά που άνοιξαν μετά από πολύ καιρό, ο κόσμος που είχε την ανάγκη να βγει, τα παιδιά που συναντήθηκαν και πάλι με τους φίλους, ήταν από τις εικόνες εκείνες που είχαμε ανάγκη να δούμε όλοι.
Τελευταία ημέρα στο camping και πριν φύγουμε είπαμε να ρίξουμε μια τελευταία βουτιά, κατά τις 9 το πρωί. Προσοχή, αν δεν είσαι έτοιμος να ξυπνήσεις μην το κάνεις! Βοηθάει πάντως στην κυκλοφορία του αίματος και ο εγκέφαλος αναγκαστικά σου λέει καλημέρα!
Η επιστροφή στην Αθήνα ήταν μια δύσκολη απόφαση, οπότε αποφασίσαμε να επισκεφτούμε κάποια μέρη πρώτα, πριν γυρίσουμε στην γκριζαρισμένη πόλη. Ένα από αυτά ήταν και οι καταρράκτες Δρυμώνα, που μας σύστησε η κυρία Κατερίνα ή γνωστή ως Κάθριν 🙂 Ευχαριστούμε πολύ!
Ένας ευλογημένος τόπος και αυτό το λέω γιατί η αύρα του, είναι τόσο δυνατή, που απλώνεται τριγύρω, σαν ένα βάπτισμα. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω, αλήθεια… Καταπράσινο μέρος, καθαρά και γάργαρα νερά, πεταλούδες σε μοβ, λιλά και μαύρα ή μπλε χρώματα, λιβελούλες, γυρίνοι και βατράχια… Είχα την τιμή και το όμορφο αυτό συναίσθημα, να “δεθώ” μια πανέμορφη μικρή πεταλούδα (που για μένα ήταν κατόρθωμα, καθώς είχα φοβία..ναι ξέρω γελάτε, αλλά…), κάτι που έκανε και ο μικρός κάστορας Mr. Evans. Νιώθουμε λοιπόν ευλογημένοι από αυτόν τον τόπο, για ότι δεχτήκαμε 🙂
Φυσικά να πω, πως τα νερά είναι παγωμένα, οπότε πάρτε μια μεγάλη ανάσα, αν θέλετε να φτάσετε κάτω από τον καταρράκτη ή μπορείτε να πάτε περιμετρικά από ένα μικρό μονοπάτι. Υπάρχουν σχοινιά να κρατηθείς, αλλά προσοχή στα βρύα, γιατί γλιστράνε.
Η διαδρομή είναι πανέμορφη, αν εξαιρέσεις κάποια σημεία του δρόμου που θέλουν προσοχή από τις λακκούβες.
Πάρτε μια γεύση, ξεκινήστε να οργανώνετε μικρά ταξίδια εσωτερικά για αρχή και μην ξεχνάτε “Even a beaver can travel. Why not you?”