Το Lepanto του Θερβάντες, κατάφερε να μας μαγέψει, να μας ταξιδέψει και να μας ηρεμήσει.
Το Lepanto (επί Φραγκοκρατίας) ή αλλιώς Ναύπακτος είναι το σημείο εκείνο στον χάρτη, που έχει θάλασσα, βουνό, μεσαιωνικά και φραγκικά στοιχεία και έχει ζήσει σίγουρα μια ναυμαχία. Μπορεί η χώρα μας να έχει βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα όλους αυτούς τους αιώνες από διάφορες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν φιλοξενεί αρχιτεκτονικές ομορφιές ανά κράτος, περίοδο και φιλοσοφία.
Μια από αυτές τις περιοχές, είναι και η γνωστή σε όλους Ναύπακτος, που βρίσκεται μόλις 2 ώρες από την Αθήνα (στα καλύτερα της) και σχεδόν μία από την Πάτρα.
Θα την συναντήσεις με αρκετά πυκνή βλάστηση, χειμώνα – καλοκαίρι, με ήρεμη και ζεστή θάλασσα στα μέσα του Φλεβάρη και με χιόνια κοντά στα βουνά.
Λίγα λόγια για την Ιστορία:
Στην κατοχή του έχει ένα βενετσιάνικο κάστρο, το μεσαιωνικό λιμάνι, μια Δημοτική βιβλιοθήκη, ένα μουσείο, αρκετά διατηρητέα κτίρια και άφθονα πλακόστρωτα σοκάκια, τόσα όσα να γεμίσει το μάτι σου από αναμνήσεις.
Στο θέμα μας:
Σαν βγεις στον πηγαιμό για το Μεσολόγγι να εύχεσαι να πληρώσεις φθηνό εισιτήριο και να μείνεις στο Lepanto.
Είχα χρόνια να ταξιδέψω πάνω από την γέφυρα του Ρίου Αντιρίου, αυτήν που ωσαν πρότυπο την έχουν ονομάσει – πιθανόν για αυτό να κοστίζει 13 euros το διόδια – αλλά τα φώτα δεν ξέρουν τα ανάψουν για να προσελκύσουν τας τουρίστας…
Ας ξεκινήσω με λίγη γκρίνια για να σας φτάσω στο απόλυτο της ηρεμίας, της γαλήνης και του Ζεν. “Ζεν” γίνεται λοιπόν να θες να ταξιδέψεις στην χώρα σου και να κρατάς ένα γιομάτο πορτοφόλι μόνο και μόνο για να αφήσεις ότι έχεις σε κάθε σταθμό διοδίων που θα συναντήσεις στα 500 μέτρα (εντάξει λέμε τώρα). Δεν γίνεται ρε παιδί μου να το σκέφτεσαι να πληρώσεις 13 ευρώ στην γέφυρα και να θρηνείς πάνω από το πεθαμένο σου πλέον πορτοφόλι, σκεπτόμενος πως “δεν μπορεί, δεν έχει άλλα”.
Επιστρέφω χαριτωμένα σε στάση καλωσόρισμα στον ήλιο (Γιόγκα) για να σας πω τα εξής:
Είχα χρόνια να δω την Ναύπακτο, τόσα που φοβάμαι να σας μαρτυρήσω. Είχα ξεχάσει την βλάστηση που την περιβάλει, την ομορφιά από τα κτίσματα, την ηρεμία και την γαλήνη της θάλασσας καθώς και της κρούστας εκείνης που μπορεί να σπάει επάνω στα βράχια καθώς τα φώτα της Πάτρας σε κοιτούν και σε περιμένουν. Εμείς όμως μένουμε Lepanto και την προτιμάμε για την ηρεμία αυτή που μας προσέφερε.
Οι άνθρωποι της χαμογελαστοί, καλοσυνάτοι και πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν αλλά και να σε κάνουν να νιώσεις τόσο άνετα σαν το σπίτι σου. Και η αλήθεια είναι πως κάπως έτσι ένιωσα, λίγο έξω από την πόλη, στο χωριό Λυγιά όπου και φιλοξενούμουν.
Θα το βρεις Βόειο Ανατολικά της Ναυπάκτου σε απόσταση 3,5 χλμ από το κέντρο της πόλης (εκεί θα βρεις και τον τερματικό σταθμό των ΚΤΕΛ). Στα δυτικά είναι ο χείμαρρος του Σκα και στα βόρεια περνάει η περιφερειακή Ναυπάκτου που αποτελεί τμήμα της Αντιρρίου – Ιτέας. Αξίζει να κινηθείς στους δρόμους της αλλά και να φύγεις εκτός απολαμβάνοντας τα τοπία και την γαλήνη που σου χαρίζει η φύση.
Στο λιμάνι της Ναυπάκτου θα συναντήσεις τον ανδριάντα του διάσημου ισπανού πεζογράφου Μιγκέλ ντε Θερβάντες, και το Φετιχιέ τζαμί. θα σου πρότεινα να καθίσεις στο παλιό λιμάνι για ένα ρομαντικό χάσιμο της σκέψης σου και να αφήσεις να ταξιδέψει το μάτι σου έως εκεί που μπορεί να φτάσει.
Θα σου προτείνω να δεις την θέα, από το κάστρο, να φας pizza και μακαρονάδα στο Ξυλοφουρνάκι να πιεις τον καφέ σου κοιτώντας την παραλία και να επισκεφθείς τον ιερό ναό Τρικόρφου, γνωστό και ως μοναστήρι των Παπαροκάδων.
Μπορείς να περιπλανηθείς μέχρι τα παλιά βυρσοδεψεία όπου πλέον είναι χώρος καλλιτεχνικής και νεανικής τέχνης, το ναυτικό όμιλο και να περπατήσεις πάνω στα βότσαλα της παραλίας, αφήνοντας το μάτι σου να φτάσει έως την πόλη.
Σίγουρα αξίζει να την επισκεφθείς, καθώς είναι πολύ κοντά από την Αθήνα και μπορείς να χαλαρώσεις απλά παίρνοντας μιαν ανάσα από την φύση.
“Να χαμογελάς σε ότι σου αφήνει όμορφες αναμνήσεις, όπως το ξύπνημα με θέα το βουνό και τα δάση“.