Πως γίνεται να είσαι στην Ισπανία και να μην γυρίσεις ένα μέρος της Cantabria; Εμείς γυρίσαμε όσο μπορέσαμε και η αλήθεια είναι πως καλύψαμε ένα αρκετά καλό κομμάτι του Βορρά.
Όπως αναφέραμε στο πρώτο μέρος, βάση μας ήταν το Hoznayo. Το κατάλυμα βρισκόταν αρκετά κοντά στην εθνική, οπότε γιατί να μην πιάσουμε τους δρόμους;
Στόχος της ημέρας και έπειτα από αναζήτηση που είχαμε κάνει, καταλλήξαμε να κινηθούμε προς το Casa de los Canones ή Fabrica de canones de Lierganes στο Lierganes.
Casa de los Canones | Lierganes
Η διαδρομή διαρκεί κοντά στα 16-18 λεπτά και αυτό ανάλογα την έξοδο που θα πάρεις εφόσον κινήσε στην εθνική. Να θυμίσουμε (δεν θυμάμαι αν το έχω αναφέρει), πως μέσα στο νομό και αν δεν περνάς σύνορα, δεν χρεώνεσαι κάποια διόδια. Πέραν του αεροδρομίου ή του San Sebastian που κατευθυνθήκαμε δεν είχαμε κάτι άλλο, αλλά αυτά θα σας τα πω στην συνέχεια. Αξίζει να κινηθείς και εκτός εθνικής, μέσα από τα χωριά που έχεις τόσα να δεις, πόσο μάλλον φύση.
Βρίσκεται στην περιοχή Lierganes, ενα μαγικό μέρος, ειδικά αν θελήσεις να το γυρίσεις στο ελάχιστο του. Αν είσαι φυσιολάτρης, ετοιμάσου να το λατρέψεις.
Η πρώτη απόπειρα που κάναμε για αυτό το μέρος δεν πήγε και πολύ καλά. Κατα την διαδρομή και σύμφωνα πάντα με τον πλοηγό, έπρεπε να φτάσουμε σε μια κεντρική πλατεία. Η πλατεία φυσικά βρισκόταν εκεί, μόνο που περιβαλλόταν από κόσμο. Γινόντουσαν γυρίσματα ταινίας εκείνη την ημέρα και ελπίζουμε έστω από μακριά να μας πήρε η κάμερα και να γίνουμε celebrities του Ευρωπαϊκου κινηματογράφου. Τώρα θα πεις, που είναι το πρόβλημα σε αυτό; Κανένα και ίσα ίσα που ο Mister Evans είναι συνηθισμένος στα απρόοπτα. Μην ξεχνάτε από παλιότερα ταξίδια του, πως καταφέρνει να βρίσκεται εκεί που ίσως να μην είχε προγραμματιστεί. Το θέμα ήταν πως την ωρα που φτάναμε, έκλεινε το “μουσείο”… Θα σας πούμε για αυτό αν και δεν καταφέραμε να περάσουμε στο χώρο, αλλά αρκεστήκαμε να μαζεύουμε τα κάστανα που έπεφταν στο μονοπάτι μας και να τα τρώμε στο Miera River!
Για την ιστορία
Ήταν τα πρώτα χρόνια του 17ου αιώνα. Τότε που η Ισπανία βυθιζόταν στον 80ετή πόλεμο, μια αντιπαράθεση που ξεκίνησε το 1568, όταν ο Φίλιππος Β’ διαδέχθηκε τον πατέρα του και οι βόρειες επαρχίες της Φλάνδρας τον απέρριψαν ως βασιλιά, ξεκινώντας τον πιο μακρύ και αιματηρό πόλεμο που διεξήχθη ποτέ στην Ευρώπη.
Το 1609, οι αντιμαχόμενες επαρχίες υπέγραψαν τη 12ετή εκεχειρία για να αποκαταστήσουν τις δυνάμεις τους, και τότε ήταν που ο Jean Curtius, βιομήχανος της Λιέγης και προμηθευτής πυρίτιδας και πυρομαχικών για τους ισπανικούς στρατούς, προσφέρθηκε να κατασκευάσει ένα σύγχρονο εργοστάσιο οπλισμού στην Ιβηρική χερσόνησο για να εγγυηθεί την αυτονομία στην άμυνα.
Τα χάλκινα κανόνια
Την εποχή εκείνη, η Ισπανία ήξερε να κατασκευάζει μόνο χάλκινα κανόνια, τα οποία ήταν πολύ ακριβά και αναξιόπιστα. Ξόδεψε περιουσίες αγοράζοντας από τους Άγγλους τα πιο σύγχρονα όπλα: κανόνια από χυτοσίδηρο.
Οπότε, το 1617, ο επιχειρηματίας έφτασε στο χωριό Liérganes, όπου υπήρχε ένα σιδηρουργείο και εξαιρετικοί λιθοξόοι. Δεν ήταν μονάχα αυτά καθώς εκεί βρήκε όλα τα απαραίτητα για το σχέδιό του: ένα ποτάμι για την αξιοποίηση της υδραυλικής του δύναμης, βιομηχανικές ποσότητες σιδηρομεταλλεύματος, άφθονος ασβεστόλιθος και εκτεταμένα δάση δρυός, πουρναριού και οξιάς για την παραγωγή ξυλάνθρακα. Λίγα χιλιόμετρα μακριά, τα βασιλικά ναυπηγεία Colindres και Guarnizo και το λιμάνι του Santander.
Τέλος, το 1622, ο βασιλιάς Φίλιππος Δ’ εξέδωσε το βασιλικό προνόμιο που επέτρεπε την έναρξη λειτουργίας των πρώτων υψικαμίνων στην Ιβηρική Χερσόνησο, ένα τεχνολογικό ορόσημο πρώτης τάξης στη βιομηχανική ιστορία της χώρας μας.
Όμως ο Curtius πέθανε το 1628 χωρίς να γνωρίζει την επιτυχία που θα σημείωνε το τιτάνιο εγχείρημά του, ένα εργοστάσιο που συνέβαλε, με τη δραστηριότητά του, στη συγγραφή της ιστορίας της Ισπανίας, της Ευρώπης και της Αμερικής.
Αφού δεν καταφέραμε να δούμε αυτό που θέλαμε, είπαμε να πάμε στο πάρκο που είχε με ενυδρίδες. Και αυτό κλειστό… Γενικά ένα θέμα υπάρχει με την ώρα σε ημέρα καθημερινή, οπότε υπολογίστε από νωρίς!
Αφού η μέρα δεν μας πήγαινε καλά, προτιμήσαμε να μην την χάσουμε και να κινηθούμε κεντρικά Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, βάλαμε τον πλοηγό στα ισπανικά και ξεκινήσαμε για την πόλη τέχνης του Bilbao!
Θα επιστρέψουμε εδώ!
Αυτό που βάλαμε στο μάτι εκείνη την ημέρα και καθώς είπαμε να το πάμε χαλαρά αφού δεν… ήταν να δούμε το Las casas de colores. Κάτι που θύμιζε Notting Hill.
Las casas de colores
Θα το βρεις και ως Notting Hill του Μπιλμπάο. Και αυτό γιατί ξεχωρίζει για τα πολύχρωμα σπίτια δύο και τριών ορόφων που χτίστηκαν πριν από έναν αιώνα.
Η γειτονιά Irala, όπου και θα βρείτε αυτές τις πανέμορφες κατοικίες, είναι μια περιοχή του bilbao. Βρίσκεται ανάμεσα στις οδούς Baiona, Kirikiño και Zuberoa και καλύτερα να βάλεις gps. Γνωστή για τα πολύχρωμα σπίτια δύο και τριών ορόφων σε αρχιτεκτονικό λονδρέζικο στυλ. Ο οικισμός αυτός χτίστηκε το 1916 ως εργατικές κατοικίες.
Συγκεκριμένα:
Η ιδέα αυτού του στυλ προήλθε από τον επιχειρηματία Juan José Irala. Ήθελε να παρέχει κατοικίες για τους διάφορους εργάτες και υπαλλήλους του αρτοποιείου του στη γειτονιά αλλά και στην πόλη. Το έργο αναπτύχθηκε από τους αρχιτέκτονες Enrique Epalza και Federico de Ugalde, με τη βοήθεια του Pedro Peláez. Μαζί σχεδίασαν μια γειτονιά με πολύ άνετα σπίτια. Κουζίνα, σαλόνι, τουαλέτα και δύο ή τρία υπνοδωμάτια, καθώς και πολύ πολύχρωμες προσόψεις.
Στη γειτονιά προστέθηκαν βασικά κτίρια στην αστικοποίηση: ένα παντοπωλείο, μια εκκλησία, ένα ταχυδρομείο, σχολεία και μια καλή σύνδεση με το κέντρο του Μπιλμπάο.
Behind the story
Λέγεται ότι αυτή η γειτονιά μύριζε πάντα ψωμί και αυτό οφείλεται στον άνθρωπο που την δημιούργησε. Όπως αναφέραμε, ο Juan José Irala, είχε μια εταιρεία αρτοποιίας γνωστή ως Harino-Panadera,. Στην ουσία ήταν μια ένωση μικρών εταιρειών αρτοποιίας, στην περιοχή. Αυτό το αρτοποιείο απασχολούσε μεγάλο αριθμό εργατών και αρτοποιών. Η σκέψη πως θα πρέπει οι εργάτες να είναι λαμβάνουν και ξεκούραση πέραν της εργασίας τους, οδήγησε στην αστικοποίηση σύμφωνα με τις τάσεις υγιεινής της Ευρώπης. Δηλαδή, τα υγιεινά σπίτια προωθούσαν την υγιεινή των κατοίκων, κάτι που ήταν ζωτικής σημασίας για την επιχείρησή του. Σε αυτό προστέθηκε το πλεονέκτημα της εγγύτητας των εργαζομένων, που διευκόλυνε τις μεταφορές τους.
Η συνοικία
Τα δωμάτια στα σπίτια νοικιάζονταν μόνο για 25 πεσέτες. Στην ουσία ήταν μια πολύ φθηνή τιμή για την πόλη της εποχής, καθώς αλλού έβρισκες 50 και 35 πεσέτες.
Ο Ιράλα δεν έμεινε μονάχα στις κατοικίες. Ενθάρρυνε την κατασκευή σχολείων, νοσοκομείων με δωρεάν ιατρική περίθαλψη. Κοινωνικά κέντρα, λαϊκών φεστιβάλ όπως και μιας Εταιρείας Εγκράτειας, που στόχος της οποίας ήταν η καταπολέμηση του αλκοολισμού.
Σήμερα, ένα μέρος του παλιού αρτοποιείου στέκει ακόμη και έχει κηρυχθεί μνημείο από την κυβέρνηση των Βάσκων.
Σε περίπτωση που δεν έχετε διαβάσει το πρώτο μέρος, κάντε κλικ για το Hoznayo /Solares.