Γνωρίζεις πως αυτή η κατηγορία είναι πολύ ιδιαίτερη και συνήθως κρύβει ιστορίες που ούτε εμείς οι ίδιοι περιμέναμε, καθώς συνήθως επισκεπτόμαστε τέτοιους χώρους -καλά μη μας θεωρήσεις τίποτα περίεργους- για την αρχιτεκτονική και την ιστορία που μπορεί να κρύβουν. Κάπως έτσι είναι και το Νεκροταφείο των Ταξιαρχών στον Βόλο, όπου είχα μάθει για έναν πολύ ιδιαίτερο τάφο…
Η αρχή
Βρέθηκα λοιπόν στη πόλη του Βόλου. Όλα ξεκίνησαν όταν ανέφερα αυτή την ιστορία σε έναν “φίλο” (και καλά), κάτοικο Βόλου:
-Θέλεις να πάμε;
Δεν αρνούμαι πότε πρόταση για νεκτροφείο, πόσο μάλλον όταν η ιστορία που έχει είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Σε αυτό με ακολουθεί και ο κύριος Evans, αφού τα ταξίδια μας έχουν αποδειχθεί μικρές περιπέτειες που όλο κάτι μένει.
Νεκροταφείο των Ταξιαρχών
Μπορείς να πεις πως είναι ένα ανοιχτό μουσείο 45.000 τ.μ., και βρίσκεται στην καρδιά της Ν. Ιωνίας, λίγο έξω από το κέντρο της πόλης του Βόλου (πίστεψε με, το πας και με τα πόδια). Ένα κεντρικό σημείο που φιλοξενεί γενιές της πόλης, με την κάθε μια να έχει πει μια δική της ιστορία.
Στο χώρο βρίσκονται αρκετά αξιόλογα γλυπτά (αυτός είναι και ο λόγος επίσκεψης, κυρίως για εμάς), που διακοσμούν τα μονοπάτια, τις αναμνήσεις και τις ψυχές. Ακούγεται πως θα αναδομηθεί και θα γίνει κάτι καλύτερο, ενώ φήμες ήθελαν την μεταφορά όλων και την καταστροφή του.
Cemetery Route
Όπως και να έχει , χαρακτηρίστηκε ιστορικό διατηρητέο μνημείο ενώ έχει ενταχθεί στις Πολιτιστικές Διαδρομές των Ευρωπαϊκών Κοιμητηρίων (Cemetery Route), μέσω της εγγραφής της διεύθυνσης κοιμητηρίων του Δήμου στον Οργανισμό Σημαντικών Κοιμητηρίων στον Οργανισμό Σημαντικών Κοιμητηρίων της Ευρώπης (ASCE).
Η Βασιλεία Γιασιράνη εκδίδει το βιβλίο «Ιστορίες ζωής και θανάτου στο νεκροταφείο του Βόλου» στο οποίο και παρουσιάζει τη ζωή των ανθρώπων που θάβονται εκεί μέχρι το 1940. Η έκδοση του βιβλίου προκαλεί το ενδιαφέρον της Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων, η οποία κηρύσσει το νεκροταφείο των Ταξιαρχών στο Βόλο διατηρητέο.
Στόχος είναι να γίνουν 265 εκταφές, να διασωθεί το μέρος και τα αγάλματα έστι ώστε να συγκεντρωθούν σε ένα μουσείο και φυσικά εφόσον είμαστε στον ψηφιακό κόσμο, να φιλοξενηθούν και σε ιστοσελίδα.
Τέλος, να σας πω, πως υπάρχουν σαρκοφάγοι, προτομές, ανάγλυφα tondi (μετάλλια), ανάγλυφοι σταυροί, μαυσωλεία αλλά και επιτύμβιες στήλες που απεικονίζουν κυρίως αγγελάκια, ανεστραμμένες δάδες και στεφάνια ασφόδελων.
Νικόλαος Κοντός και Περσεφόνη
Ένας από τους ισχυρότερους άνδρες της Κεντρικής Ελλάδος & του προξενικού σώματος της Ρωσίας, με περιουσία που απλώνεται από τη βάθη της Ρωσία έως την Ελβετία, αναγκάζεται να χάσει τα παιδιά του το 1895.
Η αγάπη για τα παιδιά του, τον κάνει να φτιάξει αυτό το εξαιρετικό γλυπτό ή μάλλον να το αναθέσει στους αδερφούς Κοτζαμάνη (οι καλύτεροι γλύπτες της εποχής).
Είναι αυτή όμως η αλήθεια; Πόσες όψεις μπορεί να έχει;
Το 1895, μια πανδημία πλήττει τη χώρα και όχι μόνο. Η φυματίωση, αρρώστια των φτωχών όπως την ονόμαζαν, είχε πάρει δραματικές διαστάσεις, με αποτέλεσμα τα κρούσματα να αυξάνονται και οι θάνατοι να είναι περισσότεροι από τη σκέψη τους.
Η οικογένεια Κοντού, άκουσε στο άκουσμα της ασθένειας αυτής και άνοιξε πύλες της οικίας τους. Με αποτέλεσμα τα τρία (3) από τα πέντε (5) παιδιά τους, τον Κωνσταντίνο, την Ελένη και την Κατίνα, να χάσουν τη ζωή τους. Μέσα σε δυο (2) χρόνια, έχασε και τα 3 της παιδιά.
Πόσες διαστάσεις μπορεί να έχει μια ιστορία. αυτή έχει έχει 3. Μια θέλει ένα σαμιαμίδι, μια νταντά και μια ασθένεια. Θα της αναλύσουμε και θα δούμε ποια θα κρατήσεις.
Η καταγραφή των γεγονότων όπως περάστηκε από στόμα σε στόμα και από μάρμαρο σε γλύπτη, θέλει τα παιδιά να έχουν βρει τραγικό θάνατο, όταν στο πρωινό τους έπεσε ένα σαμιαμίδι που τα δηλητηρίασε. (Βέβαια η διαφορά των 2 χρόνων δεν βγαίνει). Όπως και να έχει, επειδή έπρεπε να καταγραφεί και να μείνει στην ιστορία, οι γλύπτες σκάλισαν με περίτεχνο τρόπο, ένα σαμιαμίδι στην άκρη του ποδαριού του τραπεζιού.
Και επειδή όσο ψάχνεις βρίσκεις, επάνω στο τραπέζι θα βρεις έναν ανάγλυφο χάρτη της Ευρώπης και πιο συγκεκριμένα της Ελβετίας. Είναι η διαδρομή που έκανε ένα από τα παιδιά του, για να μπορέσει να νοσηλευτεί και να σωθεί. Όπως γνωρίζετε, δεν υπήρχε θεραπευτήριο έως τότε στη χώρα μας.
Η λεπτομέρεια στο έργο είναι μοναδική και προσπαθεί να αποδώσει την αλήθεια μεν, την ιστορία κύριος δε.
Οι καρέκλες περιήχαν τα ονόματα των παιδιών και στη συνέχεια όλη την οικογένεια.
Προσοχή σε σαμιαμίδι και σε αυτό που πίνετε…
Διαβάστε και το δεύτερο μέρος της ιστορίας εδώ.
#follow_beaver_not_the_reaper