Τελευταία βόλτα στην πόλη του Εδιμβούργου και σαν τερματικό σταθμό έχουμε το The Parish Church of St. Cuthbert, κάτω από το κάστρο της πόλης.
Είχαμε αναφερθεί σε αυτό το σημείο, όταν γράφαμε για την παλιά πόλη, κάτι που μπορείτε να διαβάσετε και εδώ αν θέλετε. Αυτή τη φορά θα το δούμε αναλυτικά, γιατί είναι ένα σημείο που αξίζει σημασίας.
Η επιβλητική εκκλησία The Parish Church of St. Cuthbert βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, στη γωνία της οδού Princes street και της Lothian Road κάτω από το βλέμμα του Κάστρου του Εδιμβούργου. Παρά την τοποθεσία που βρίσκεται, καταφέρνει να διατηρεί μια σιωπηλή, σκιερή ηρεμία ανάμεσα στα δέντρα και τις βαριές ταφόπλακες που είναι καλυμμένα με βρύα.
Το σημερινό εκκλησιαστικό κτίριο χτίστηκε επάνω σε έξι μικρότερα και παλιότερα παρεκκλήσια, το 1892-95. Σχεδιάστηκε από τον Hippolyte Blanc, διατηρώντας την αρχική μορφή του 1790. Το 1990, τροποποιήθηκε και πάλι από τον Stewart Tod.
Είναι γοτθικού αλλά και βυζαντινού ρυθμού (με τα χρόνια έχουν διατηρήσει όλα τα στοιχεία), κατέχοντας έναν ελκυστικό τρούλο, μαρμάρινα έπιπλα και πολύχρωμα βιτρό. Φημίζεται για την ακουστική της αλλά και για το όργανο του 19ου αιώνα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που φιλοξενεί ρεσιτάλ, συμπεριλαμβανομένου του Φεστιβάλ του Εδιμβούργου.
Η περιοχή βρισκόταν ανάμεσα σε 2 χωριά, το Stockbridge και το Canongate, αλλά και το κάστρο του Εδιμβούργου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλές ταφές στρατιωτών κατά τη διάρκεια των αιώνων, αλλά και πολιτών. Εξού και το νεκροταφείο.
The Parish Church of St. Cuthbert
Το 1754 προτάθηκε ένα Παρεκκλήσι για τη Νότια πλευρά της ενορίας και εγκρίθηκε από τη Σύνοδο του Kirk. Λειτούργησε ένα χρόνο μετά. το 1756 και φιλοξένησε 1200 άτομα, έχοντας κοστίσει £ 640 και 10 σελίνια για να κατασκευαστεί.
Ο χρόνος πέρασε και αποφάσισαν να μετονομαστεί σε εκκλησία της κοινότητας Buccleuch που βρίσκεται στην οδό 33 Chapel, κοντά στο παλιό κολέγιο του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου.
Αρκετές επεκτάσεις έγιναν από το 1787 έως το 1893, με μπαρόκ πύργους, βιτρό παράθυρα και αναγεννησιακά στοιχεία.
Για την μνήμη των θανόντων στον Μεγάλο Πόλεμο του 1914-18., υπάρχει μια μαρμάρινη επιγραφή. Τα ονόματά τους είναι γραμμένα στον τοίχο «με αλφαβητική σειρά χωρίς καμία διάκριση κατάταξης, η θυσία και η τιμή που τους οφείλεται είναι τα ίδια». Το εκκλησάκι είναι μοναδικό και εξισορροπεί μια κομψή απλότητα με περιοχές πλούσιου χρώματος και φωτός σε μέτρια κλίμακα.
Υπάρχουν τα Memorial Doors όπου ονομάστηκαν έτσι ως ανάμνηση των μελών που πέθαναν στον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1939-1945. Τα ονόματά τους είναι γραμμένα σε πίνακες και στις δύο πλευρές των θυρών.
Η εκκλησία έκλεισε το 1969 και χρησιμοποιήθηκε από το πανεπιστήμιο για αποθήκευση 40 χρόνων, ενώ λέγεται πως πωλήθηκε στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία με στόχο να ξανανοίξει το 2015.
Το νεκροταφείο
Το αρχικό νεκροταφείο περιορίστηκε σε μια μικρή περιοχή στα νοτιοδυτικά, ένα μικρό σημείο που ονομάστηκε “Bairns ‘Knowe” (λόφος για παιδιά), καθώς εκεί γινόταν η ταφή των παιδιών. Ήταν ανοιχτό μέρος, δίχως τείχος ή προφύλαξη έως το 1597, με αποτέλεσμα να επισκέπτονται την ύπαιθρο πρόβατα και άλογα.
Το 1701 προστέθηκε έκταση στα δυτικά και βορειοδυτικά, ταυτόχρονα με την ανακαίνιση της εκκλησίας. Από το 1787 έως το 1874, έγιναν αρκετές προσθήκες, τροποποιήσεις, όπως έναν κήπο & ένα παρατηρητήριο με φύλακα για να εμποδίζουν τους ληστές
Λέγεται πως το 1841 χτίστηκε μια σιδηροδρομική σήραγγα κάτω από το νότιο τμήμα του νεκροταφείου, για να εξυπηρετεί τρένα προς το νέο σταθμό Waverley. Πολλοί τάφοι έπρεπε τότε να μετακινηθούν με αποτέλεσμα τα μνήματα από 1834 έως 1841 έχουν χαθεί ή καταστραφεί εντελώς.
Οι ταφές δεν σταμάτησαν πριν το 1900, κάτι που ήταν άκρως υγειονομικά απαράδεκτό, καθώς πλέον υπήρχε συνωστισμός, κάτι όμως που η εκκλησία αρνήθηκε να τηρήσει.
Famous:
- John Grant του Kilgraston
- Gordons of Cluny
- Rev David Dickson (1840)