Εάν έχεις διαβάσει το πρώτο μέρος, τότε πολύ σωστά διαβάζεις τη συνέχεια αυτού. Μιλάμε για την οικογένεια Κοντού, την ιστορία τα τραπεζιού στο νεκροταφείου Ν.Ιωνίας βόλου και φτάνουμε στο σήμερα να μιλήσουμε για το στοιχειωμένο σπίτι με τη κατάρα.
Πριν περάσω στην οικία της οικογένειας Κοντού, θα ήθελα να σας κλείσω το θέμα του γλυπτού και την ιστορία των θανάτων.
Το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών φιλοξενούσε το μνημείο αυτό, ώσπου το 1922 η Περσεφόνη σύζυγος Κοντού και μητέρα των παιδιών, ζητά να μεταφερθεί στον Βόλο. Ήταν επιθυμία της ιδίας αλλά και των άλλων δύο κοριτσιών που είχε αποκτήσει με το Νικόλαο, που χάθηκε το 1903, από τον καημό του. Κανείς δεν κατάλαβε ποτέ, πως κατάφεραν να μετακινήσουν το γλυπτό εκείνο, από την Αθήνα στη Θεσσαλία.
Εκείνη τη χρονιά, γίνεται δωρεά μισού εκατομμυρίου δραχμών στο νοσοκομείο του Βόλου για να αντιμετωπιστεί η αρρώστια που ξεκλήρισε την οικογένειά της.
Η αλήθεια φάνηκε, αλλά ο θρύλος. θέλει να σου λένε ακόμα και σήμερα οι ντόπιοι “πρόσεχε μη πέσει σαμιαμίδι στο γάλα σου”!
Οικία Κοντού ” Η στοιχειωμένη αλήθεια”
Το σπίτι της οικογένειας βρίσκεται στα Λεχώνια, λίγο έξω από την πόλη του Βόλου. Είναι πάνω στο δρόμο και το μόνο που μπορεί να παρατηρήσεις σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις, είναι ένα εγκαταλελειμμένο αρχοντικό.
Είναι αρχιτεκτονικά δομημένο, από τον Εβαρέστο ντε Κίρικο, πατέρας του ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο (Giorgio de Chirico), και κατασκευάστηκε την ίδια περίοδο, με τη σιδηροδρομική γραμμή που ενώνει τον Βόλο με τις Μηλιές, αλλά και τους σταθμούς των τρένων των περασμένο αιώνα.
Ο πρόξενος Κοντός, είναι ο πρώτος που κατοικεί στο σπίτι αυτό, μέχρι να έρθουν τα πάνω κάτω και να χαρακτηριστεί στοιχιωμένο. Αν διάβασε το πρώτο μέρος της ιστορίας μας, θα είδες πως έχασε τα 3 από τα 5 του παιδιά, από φυματίωση. Ο θρύλος θέλει δηλητηρίαση στο γάλα, από ένα σαμιαμίδι που έπεσε μέσα ενώ μια τρίτη που δεν έχουμε αναφέρει έως τώρα, είναι δηλητηρίαση από την νταντά, υπηρέτρια των παιδιών, που ήθελε να πάρει τη κληρονομιά άλλο μέλος της οικίας και της οικογενείας.
Το σπίτι σήμερα σαφώς παρατημένο και έτοιμο να πέσει, αφού κατάφερε να διώξει όλους τους ιδιοκτήτες που πέρασαν και όχι με τον καλύτερο τρόπο
Μύθος
Όταν ένας χώρος δεν σε θέλει, θα στο δείξει με κάθε τρόπο…
Και το πιστεύουμε πραγματικά αυτό, καθώς είμαστε από αυτούς που τους αρέσει να ψάχνουν και να τρυπώνουν σε εγκαταλελειμμένα σπίτια και όχι μόνο. Για να είμαι ειλικρινής σε αυτό δεν κατάφερα να μπω, αλλά μου το υπόσχομαι (αν δεν έχετε νέα μου, χάρηκα που σας γνώρισα)…
Αν εξαιρέσεις την πρώτη οικογένεια του Κοντού, που δεν πήγε και πολύ καλά εκεί, δεν πήγε και πολύ καλά γενικά. Πολλές οικογένειες προσπάθησαν να κατοικήσουν εκεί μα μάταια. Δε γνωρίζουμε μια κατάρα έχει δέσει το σπίτι από την αρχή του, δεν μπορούμε να πούμε αν φταίει το χώμα που δεν το δέχτηκε ή ο αρχιτέκτων που το έχτισε. Μην ξεχνάτε πως όλα έχουν σημασία.
Δεισιδαιμονίες, κατάρες, μύθος ή απλά έτυχε;
Β ‘ παγκόσμιος
Ο β’ παγκόσμιος πέρασε από όλη την Ευρώπη και όπως πολύ καλά γνωρίζουμε και δεν θα έπρεπε με τίποτα να ξεχνάμε (έχουμε μια τάση σε αυτό), πέρασε και από την χώρα μας αφήνοντας κατάλοιπα. Από νεκρούς, μέχρι ταγματασφαλίτες που σήμερα έχουν εξαίσιες θέσεις στη κοινωνία…
Ο Βόλος για όσους δεν γνωρίζουν, διατηρεί όσο μπορεί ακόμα, κτίρια που αρπάχτηκαν δια της βίας, από την Γκεστάπο. Υπάρχει το κτίριο στο λιμάνι, ακόμα ένα πηγαίνοντας Νέα Ιωνία προς το νεκροταφείο και ένα που μάθαμε μαζί μόλις, το σπίτι των Κοντών.
Στην Κατοχή χρησιμοποιήθηκε ως αρχηγείο της Γκεστάπο. Αυτό μπορεί να πει πολλά από μόνο του, καθώς όταν σε ένα χώρο φυλακίζονται ψυχές.. ε δεν θέλει και πολύ…
Εκεί βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν και στο τέλος, όπως έκαναν λίγο πριν τη διαφυγή τους, θέλησαν να εξαφανίσουν όλα τα αποδεικτικά στοιχεία. Στην ουσία σκότωσαν και τις δύο τελευταίες ενοίκους του σπιτιού που τις είχαν κρατήσει για να τους υπηρετούν.
Οι Γερμανοί φεύγουν, ο πόλεμος τελειώνει και το σπίτι αυτό χωρίζεται σε περισσότερες από μία κατοικίες.
Στο σήμερα
Το 1985 με απόφαση της Μελίνας Μερκούρη, η οικεία χαρακτηρίζεται διατηρητέα. Ήταν το 1999 όταν αγοράστηκε από τον τότε Δήμο Αρτέμιδος, έχοντας στόχο να στεγάσει το Διαδημοτικό Πολυκέντρο Πολιτισμού, Ιστορίας και Υπηρεσιών του Δήμου.
Έρχεται το 2005 όπου ανατίθεται σε γραφείο, ώπου και οραματίστηκαν το αρχείο κτίσμα.
Η κατασκευή
Κυρίαρχο στοιχείο της κατασκευής όπως ήταν σύνηθες τότε στην καλή κοινωνία, είναι ο διαχωρισμός των χώρων όπου κινούνταν τα μέλη της οικογένειας από εκείνα που κινούνταν το υπηρετικό προσωπικό.
Φιλοξένησε γνωστό κόσμο της εποχής και οικογένειες άλλων χωρών, καθώς ήταν το κέντρο όλων.
Παρά τις προσπάθειες να διασωθεί, έως και σήμερα παραμένει ένα παρατημένο κτίσμα στο δρόμο του πουθενά.