Ήξερες ότι, πέρα από την ιστορία του Hachiko, υπάρχει και μια ιστορία για το Bum The Dog και τον Greyfriars bobby του Εδιμβούργου;
Bum The Dog
Υπάρχει ένας μύθος για το αγαπημένο σκυλάκι του Εδιμβούργου, το Greyfriars bobby που έχει έναν ανεπίσημο αδερφό, με το όνομα, Bum. Η ιστορία ξεκινά πίσω στο 1977, όπου Εδιμβούργο και San Diego είχαν πολύ καλές και γερές σχέσεις (σίγουρα δεν το γνώριζες).
Η κάθε πόλη στην ουσία, είναι το σπίτι ενός διάσημου σκύλου. Ο πιστός και αγαπημένος Greyfriars Bobby του Εδιμβούργου και ο εξίσου αγαπημένος σκύλος του San Diego, ο Bum.
Αυτό που δεν γνωρίζεις και θα δούμε παρακάτω, είναι ότι πως ήταν ήρωες, ο κάθε ένας για τους λόγους του. Έτσι σε αναγνώριση αυτών των ηρώων, στήθηκε ένα άγαλμα αντίστοιχα. Για να στο εξηγήσω καλύτερα… θα βρεις ένα άγαλμα του Greyfriars Bobby στο San Diego, που υπάρχει εξίσου και στο Εδιμβούργο αλλά και του Bum στο Εδιμβούργο που υπάρχει και στο San Diego. Εύκολο;
Αυτό που αντιπροσωπεύουν είναι το πνεύμα μιας αδελφοποίησης, σχέσης φιλίας, πίστης και κοινής εμπειρίας.
Bum, πέθανε το 1898, ηλικίας 12 ετών | Γλυπτό από την Jessica McCain
Greyfriars bobby
H ιστορία του δεν άντεξε μόνον 146 χρόνια, αλλά στάθηκε και πηγή έμπνευσης για να γίνει άγαλμα, βιβλίο και ταινία.
Ποια είναι όμως η ιστορία του;
Επιστρέφουμε στο 1853, με το κρύο να τρυπάει το κόκαλο και 3 ταξιδιώτες να φτάνουν στην πόλη του Εδιμβούργου. Ο John Gray, ένας 40αρης κηπουρός, (για εκείνα τα χρόνια, είχε ξεπεράσει το όριο όπου θα έβρισκε εύκολα εργασία) καταφτάνει με τη σύζυγό και τον 13χρονο γιο τους.
Μη μπορώντας να βρει δουλειά στο αντικείμενο του, γίνεται νυχτοφύλακας για την αστυνομία του Εδιμβούργου, λαμβάνοντας για μισθό 13 σελίνια την εβδομάδα. Δεν είχε όμως μόνο τον μισθό, αφού του έδωσαν και ένα σκύλο φύλακα για να του κρατάει συντροφιά στις περιπολίες του τις νύχτες. Στην αρχή ήταν ένα Κόλεϊ και μετά ένα κουτάβι Σκάι τεριέ, που το έλεγαν Bobby.
Κάθε μέρα ήταν μαζί, με ήλιο, βροχή ακόμα και χιόνι. Περπατούσαν μαζί στους πλακόστρωτους τότε δρόμους της πόλης. Στις 15 Φεβρουαρίου 1858, ο John Gray βρίσκεται με φυματίωση όπου και μας εγκαταλείπει, σε ηλικία 45 χρόνων. Ο τάφος του βρίσκεται στο κοιμητήριο της εκκλησίας Greyfriars Kirkyard. Λίγο καιρό μετά την κηδεία, η σύζυγος μαζί με τον γιο, μη έχοντας τίποτα πλέον εκεί, εγκαταλείπουν την πόλη.
Οι ημέρες περνούν και ένας κηπουρός ανακαλύπτει το μικρό σκυλί ξαπλωμένο δίπλα στον τάφο, του πρώην αφεντικού του. Προσπάθησε να το απομακρύνει ακόμα και με φωνές, αλλά ό πιστός του φίλος δεν υποχωρούσε. Ακόμα και όταν ο καιρός ήταν δύσκολος με καταιγίδες, χαλάζι και χιόνι. Ο κηπουρός, μην μπορώντας να κάνει κάτι, τού έφτιαξε ένα κατάλυμα δίπλα στον τάφο, με αποτέλεσμα ο μοναδικός του φίλος, να ζήσει εκεί για 14 χρόνια. Δίπλα στο μοναδικό αφεντικό που γνώρισε και αγάπησε. Οι φροντίδες των γειτόνων αλλά και των παιδιών, τον κράτησαν στη ζωή έως το 1872.
Κανονιοβολισμός “one o΄clock gun”
Το 1861, ξεκίνησε μια παράδοση στο Εδιμβούργο. Να ρίχνεται ένας κανονιοβολισμός από το Κάστρο της πόλης, ακριβώς στη μία το μεσημέρι, ώστε οι κάτοικοι της πόλης να μπορούν να ρυθμίζουν τα ρολόγια τους. Ο Bobby, μια από τις φορές που είχε βγει από το κοιμητήριο, έπιασε φιλίες με τον λοχία Σκοτ από τη φρουρά του Κάστρου. Η φιλία του αυτή, αλλά και ο κρότος από το κανόνι, ρύθμισε και το δικό του ρολόι, που έδειχνε την ώρα για το μεσημεριανό φαγητό. Το στέκι τους ήταν το καφενείο της Candlemaker Row, όπου τον πήγαινε το παλιό αφεντικό του.
Αναγνωρισιμότητα
Όλα ξεκίνησαν από έναν επιπλοποιό ονόματι Ουίλιαμ Ντόου, που άρχισε να του δίνει κάθε μεσημέρι φαγητό στο ίδιο καφενείο. Η ιστορία απλώθηκε και ένας δημοσιογράφος έγραψε γι’ αυτόν στον «Ταχυδρόμο του Ινβερνές», το 1864.
Σώθηκε από θαύμα
Το 1867, ένας τοπικός αξιωματούχος όρισε σαν νόμο, την άδεια κατοικίδιων σκύλων. Για όσους δεν είχαν άδεια η λύση ήταν απλή. Η θανάτωση. Ο μικρός φίλος μας, φυσικά δεν είχε αφεντικό και έτσι βρέθηκε στα χέρια του κακού. Την σωτηρία όμως φέρνει ο λόρδος σερ Ουίλιαμ Τσέιμπερς, όπου και επενέβη. Αγόρασε μια άδεια και ένα περιλαίμιο πάνω στο οποίο χάραξε τις λέξεις “Greyfriars bobby με την άδεια του Λόρδου – Προεστού 1867″.
Το άγαλμα
Όταν ο σκύλος έφυγε από την ζωή, το 1872, η ιστορία του έφτασε στα αυτιά της βαρόνης Αντζέλια Μπαρντέτ – Κουτς, η οποία και συγκινήθηκε. Ζήτησε από το Συμβούλιο του Εδιμβούργου την άδεια να φτιάξει μια κρήνη με το άγαλμα του σκύλου. Το άγαλμα στήθηκε ένα χρόνο αργότερα, σ’ ένα οικόπεδο απέναντι από το κοιμητήριο. Στο σημείο εκείνο στήθηκε και μια παμπ που ονομάζεται «The Greyfriars Bobby» και σε κάποιο σημείο μια επιγραφή: «Γκρεϊφράιαρς Μπόμπι. Πέθανε στις 14 Ιανουαρίου 1872, σε ηλικία 16 ετών. H πίστη και η αφοσίωσή του ας γίνουν μάθημα σε όλους εμάς».
Το κολάρο του Greyfriars bobby αλλά και το μπολ από το οποίο έτρωγε, φυλάσσονται στο Handy House, το μουσείο του Εδιμβούργου αφιερωμένο στην ιστορία της πόλης.